۱) در دعوای «ب» عليه الف، بار اثبات عدم حسن نیت «ب» بر دوش «الف» است.
۲) در دعوای میان «ج» و «الف»، اصولا بار اثبات حسن نیت، بر دوش «ج» است.
۳) در دعوای «ب» عليه «الف»، اصل بر حسن نیت «ب» است.
۴) در دعوای میان «ج» و «الف»، اصل بر حسن نیت «ج» است و «الف» باید خلاف آن را ثابت کند.
