۱) فقیهان در مقام فتوا، به روایتی اعتماد نموده باشند.
۲) شهرتی است که به مرز اجماع عملی فقیهان نزدیک شده باشد.
۳) در عمل، روایتی حتی اگر ضعیف باشد، در منابع روایی متعدّد ذکر شده باشد.
۴) در عمل، یک فتوا با یک روایت منطبق و هماهنگ باشد، حتی اگر مستند فتوا، روایت نباشد.
