۱) دینی که دادگاه به مدیون مهلت عادله داده است، با دین حال تهاتر نمی شود.
۲) اگر بعد از ضمان، مضمون له به مضمون عنه مدیون شود، موجب فراغ ذمه ضامن خواهد شد.
۳) دادگاه همین که بر وجود دو طلب متقابل آگاه شد، پیش از استناد یکی از دو طرف دعوی، می تواند آن دو را تهاتر کند.
۴) دین مربوط به انفاق، در اثر تهاتر از بین نمی رود.
